Μια διαφορετική "Ανάκριση" στο θέατρο ΕΓΝΑΤΙΑ της Θεσσαλονίκης. Αφορμή, για να μιλήσουμε στο Thesout για πολλά...
Συνέντευξη στο Γιώργο Παπανικολάου
- Πρώτη φορά ερμηνεύετε έναν τόσο "κακό" σα ρόλο. Τόσο "κακός" πρώτη φορά...
Έχω ξανακάνει "κακούς", μα αυτός δεν είναι "κακός" από μόνος του. Δηλώνει πως "έτσι είμαστε". Του έμαθαν "να σκοτώνουμε, αυτούς που δεν είναι δικοί μας". Ένας άνθρωπος που ήταν από δεκαπέντε χρονών, μέσα στα Ες-Ες, οπότε η προσωπικότητα του, διαμορφώθηκε σύμφωνα με αυτά που του έλεγαν εκεί. Φόρεσε τις παρωπίδες του και δεν τις έβγαλε ποτέ. Το παθαίνουν πολλοί συνάνθρωποι μας, ακόμα και σήμερα. Αυτός πιστεύει ότι κάνει το σωστό. Δεν έχει τύψεις, ούτε δεύτερες σκέψεις. Θεωρεί ότι είναι σωστό να σκοτώνουνε τους Εβραίους, τους κομμουνιστές, τους ομοφυλόφιλους. "Ότι δεν μας πάει, να το σκοτώσουμε, για το καλό του λαού μας".
- Γι αυτές τις παρωπίδες που έχει ο Σταρκ, ο ρόλος σας, ευθύνονται και κάποιοι άλλοι. Εκείνοι είναι ακόμα πιο "κακοί"....
Εννοείται! Μα και τώρα βλέπουμε να συμβαίνει το ίδιο πράγμα. Δεν έχει αλλάξει κάτι. Βλέπουμε τόσα νέα παιδιά, που παρασύρονται, είτε γιατί θέλουν να ανήκουν κάπου, είτε διότι δεν ξέρουν καλά τι συμβαίνει γύρω τους, ακόμα και να τιμωρήσουν κάποιους άλλους, προσχωρούν σε φασιστικά κόμματα. Πράγμα αποκαρδιωτικό να συμβαίνει. Ειδικά στην Ελλάδα! Που έχουμε υποφέρει τόσο πολύ από το φασισμό.
- Είστε υπέρ της ποινικοποίησης της Χρυσής Αυγής. Η Ελληνική Δημοκρατία, δεν είναι σε θέση, μόνη της να "αποβράσει" αυτούς τους ανθρώπους; Με την γνώση της Ιστορίας και της θέσης μας σε αυτήν;
Δεν έχουμε καμία γνώση Ιστορίας. Εδώ και πολλά χρόνια, δεν υπάρχει παιδεία. Έχει καταστραφεί. Οι νέοι άνθρωποι δεν έχουν ιδέα τι συνέβη, πριν μερικά χρόνια. Και το κακό είναι πως δεν τους ενδιαφέρει κιόλας! Σου λένε "τί με νοιάζει εμένα, τί έγινε πριν 50 χρόνια;! Εγώ θέλω το σήμερα!". Άμα δεν ξέρεις τί έγινε πριν 50 χρόνια, αυτό το ίδιο θα ξαναγίνει. Είναι κάτι που επιδιώκει το σύστημα. Δεν θέλει έξυπνους ανθρώπους που αναζητούν, αλλά "πειθήνια ζώα". Κι εγώ, αν ήμουν ένας βασιλιάς, δεν θα ήθελα να με ρωτάνε οι υπήκοοι μου, γιατί έκανα την κάθε μου ενέργεια. Θα ήθελα απλά να ακολουθούν εντολές. Αυτό γίνεται εδώ και χρόνια! Ένας λαός με τέτοια ιστορία που δεν την ξέρει και την πετάει στα σκουπίδια, είναι άξιος της μοίρας του....Μας αξίζει ότι και να πάθουμε. Η ευθύνη μετά πάει στο σπίτι του καθενός μας. Όχι στο κράτος ή στο σχολείο. Πρέπει κάθε γονιός να μάθει στο παιδί του Ιστορία. Γιατί στο σχολείο δεν πρόκειται να μάθει.
- Αισιόδοξος απέναντι στους σημερινούς 30-35άρηδες που φτιάχνουν οικογένεια είστε; Ή ακόμα και αυτοί θέλουν το χρόνο τους, γιατί δεν είχαν τη παιδεία από το σπίτι για να την περάσουν στις νεότερες γενιές;
Οι τωρινοί τριαντάρηδες είναι μια περίεργη γενιά. Έχουν υποφέρει από την έλλειψη παιδείας. Αν δεν έχουν φροντίσει από μόνοι τους, να αναπληρώσουν τα κενά τους, θα μείνουν με τα κενά. Οφείλεις να ξέρεις γενικά την Ιστορία, όπως και αυτή του τόπου σου. Είναι βασικό. Σε προφυλάσσει. Όταν βλέπουμε στην Ευρώπη, τέτοια άνοδο του φασισμού, θα πρέπει να κατανοήσουμε πως είναι πολύ επικίνδυνα τα πράγματα. Βλέπετε, τί γίνεται τώρα και στην Ουκρανία! Βγήκαν οι ακροδεξιοί με τα όπλα στο δρόμο. Αυτό κάτι δείχνει. Είναι σημάδια που δεν μπορεί κανείς, να τα αγνοήσει. Μην παρασύρονται με βλακείες του στυλ, "εμείς είμαστε τα καλά παιδιά, περνάμε τις γριούλες στο απέναντι πεζοδρόμιο, τις φροντίζουμε όταν παίρνουν τη σύνταξη τους από τα ΑΤΜ, και κάνουμε συσίτια". Αμ δε;! Πίσω από όλα αυτά, κρύβεται μια πολύ μεγάλη μαυρίλα.
- Η "Ανάκριση" που πρωταγωνιστείτε στο θέατρο ΕΓΝΑΤΙΑ Θεσσαλονίκης, είναι ένα έργο που ανήκει στο θέατρο ντοκουμέντο. Το θέατρο οφείλει να σε προβληματίζει. Σε αυτή τη παράσταση, το βλέπετε άμεσα να συμβαίνει αυτό. Υπήρξαν περιστατικά από το κοινό που έχετε να θυμάστε, μέσα από μια παράσταση που συγκλονίζει;
Πραγματικά, βλέπεις το αποτέλεσμα, άμεσα, σε αυτή τη παράσταση. Βλέπεις τα μάτια των θεατών, στο τέλος του έργου, να πετάνε σπίθες. Έχει συμβεί να λιποθυμήσουν άνθρωποι, γιατί δεν αντέχαν τις εικόνες που ακούγανε. Έχει έρθει ένας μεγάλης ηλικίας κύριος, που σηκώθηκε όρθιος στο χαιρετισμό, μας αγκάλιαζε και μας φίλαγε, καθότι ήταν επιζήσας από το Μαουτχάουζεν. Να βλέπεις ένα θέατρο ολόκληρο, όρθιο να σηκώνεται να χειροκροτά. Επειδή, πήρε το μήνυμα και ανοίξαν κάποια "πορτάκια" στον εγκέφαλο. Αυτή είναι άλλωστε η δουλειά μας...
- Ανήκετε στους ανθρώπους που μεγάλωσαν μέσα στο θέατρο. Έχουν αλλάξει τα πράγματα στις θεατρικές πιάτσες. Γίνανε αλυσίδες μοδάτων παραστάσεων από παραγωγές και πιο τηλεοπτικά τα πράγματα....
Πάντα υπήρχαν οι τηλεοπτικές επιτυχίες που εξαργυρώνονταν στο θέατρο, για μια σεζόν. Τώρα, έχουμε τόσα πολλά θέατρα, πλέον, που "χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα". Είναι πολύ δύσκολο να επικοινωνηθεί ποιος παίζει που. Εκτός κι αν, είναι κάτι πολύ μεγάλο, όπου πέφτει μεγάλη διαφήμιση. Τα μεγάλα ψάρια επιβιώνουν πάντα. Τα μικρά είναι πολύ δύσκολο τώρα. Αν δεν έχεις τα μέσα, όπως μεγάλες παραγωγές, είναι πολύ δύσκολο, μια θεατρική παραγωγή να επιβιώσει. Γίνεται, αλλά πολύ δύσκολα.
- Το "από στόμα σε στόμα" δεν είναι η καλύτερη διαφήμιση;
Είναι η καλύτερη διαφήμιση, μακράν, αλλά αυτή η διαφήμιση, θέλει χρόνο. Αργεί. Δεν γίνεται άμεσα. Ενώ με πενήντα τηλεοπτικά σποτ, και καταχωρήσεις σε ραδιόφωνα, εφημερίδες, περιοδικά (πράγματα που θέλουν πολλά λεφτά), το αποτέλεσμα είναι άμεσο. Το εισιτήριο δε, του θεάτρου, είναι τόσο φτηνό, που σε λίγο θα εξομοιωθεί με αυτό του σινεμά. Το κόστος παραγωγής από την άλλη, είναι δυσβάσταχτο.
- Με τον πατέρα σας, έχετε συνεργαστεί πολλές φορές σε θέατρο, αλλά και τηλεόραση. Η σχέση σας, σε επίπεδο συνεργασίας, έχει περάσει από "δημιουργικές συγκρούσεις", όπως έχετε πει στο παρελθόν. Τώρα πια, που έχετε ωριμάσει, σε τί φάση είστε;
Με τον πατέρα μου, ευχαριστιέμαι να συνεργάζομαι, όπως και εκείνος, όποτε μπορούμε να το κάνουμε. Δεν μας δίνεται πάντα η δυνατότητα. Αλλά όποτε μας δίνεται η ευκαιρία και υπάρχει έργο που καλύπτει και των δυο μας τις ανάγκες, σαφώς είναι χαρά μας. Καταλαβαινόμαστε αμέσως. Φαντάζομαι, πως ναι, υπάρχει εξέλιξη στην επί σκηνής επικοινωνία μας. Από το "Θάνατο του Εμποράκου" που παίζαμε το 1993 μέχρι σήμερα, σαφώς και εγώ έχω ωριμάσει, αλλά παραμένει ωραία αίσθηση να παίζουμε πάνω στη σκηνή. Μου αρέσει και εμένα και του πατέρα μου.
- Η μουσική εξακολουθεί να είναι "αγαπημένη" σας;
Σαφώς! Αυτό το "σαράκι" δεν τελειώνει ποτέ. Απλώς, φέτος δεν έκανα εμφάνιση στην Αθήνα. Θα ξαναρχίσω, διότι "με τρώει". Έχουν δυσκολέψει οι συνθήκες. Έχουν γίνει πιο δύσκολα τα πράγματα. Δεν πρόκειται να σταματήσω. Το θέατρο και η μουσική είναι μεγάλες αγάπες!
- Εξίσου μεγάλες αγάπες; Δεν γέρνει προς μια μεριά το ζύγι;
Θα έλεγα εξίσου! Είναι εντελώς διαφορετικά πράγματα. Με τη μουσική ασχολήθηκα πιο αργά και είναι πιο "φρέσκια" αγάπη, σε επαγγελματικό επίπεδο. Θέατρο παίζω πολλά χρόνια. Ενώ τη μουσική, την έπιανα, την άφηνα. Τώρα τα τελευταία 5-6 χρόνια ξανασχολούμαι σοβαρά με τη μουσική.
- Και στη μουσική είναι πιο "ελεύθερα" τα πράγματα, από ότι στο θέατρο.
Στο θέατρο είμαι μέσα σε ένα πλαίσιο που ορίζει ο συγγραφέας. Στη μουσική, επειδή γράφω και τραγούδια, ορίζω μόνος μου το πλαίσιο.
- Ο σκηνοθέτης έχει το όραμα μιας παράστασης. Ο ηθοποιός δεν είναι ένα "πιόνι" που καλείται να παίξει το όραμα του σκηνοθέτη;
Όχι! Ο ηθοποιός δεν θα είναι ποτέ πιόνι! Όποιος σκηνοθέτης βλέπει τους ηθοποιούς του, σαν πιόνια, είναι κακός σκηνοθέτης. Το θέατρο είναι το βασίλειο του ηθοποιού. Η τηλεόραση και το σινεμά είναι το βασίλειο του σκηνοθέτη. Οι καλοί σκηνοθέτες δεν επιβάλλουν σε έναν ηθοποιό κάτι. Μπορεί να τον καθοδηγήσουν, με τακτ, έτσι ώστε ο ηθοποιός να νομίζει ότι βρήκε κάτι μόνος. Έχω συνεργαστεί με το Ντασέν, με το Βολανάκη και ξέρω πως δουλεύουν οι μεγάλοι καλλιτέχνες-κάνοντας ακριβώς αυτό! Η δουλειά του σκηνοθέτη είναι να βοηθήσει τον ηθοποιό να "ανθίσει" πάνω στη σκηνή. Πρέπει να τον αγαπά τον ηθοποιό του. Το ίδιο θα κάνει και ο ηθοποιός. Άμα επιβάλλεις τους ηθοποιούς σου, πράγματα, μετά αρχίζουν τα προβλήματα...
ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΣΤΑΣΗΣ
"Η ΑΝΑΚΡΙΣΗ" του Πέτερ Βάις
σκηνοθετεί ο Σταύρος Τσακίρης
ΚΩΣΤΑΣ ΚΑΖΑΚΟΣ
ΕΥΑ ΚΟΤΑΜΑΝΙΔΟΥ
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΚΑΖΑΚΟΣ
ΝΤΙΝΟΣ ΚΑΡΥΔΗΣ
ΤΖΕΝΗ ΚΟΛΛΙΑ
ΓΙΑΝΝΗΣ ΓΟΥΝΑΣ
ΕΥΘΥΜΗΣ ΞΥΠΟΛΗΤΑΣ
κ.α.
μέχρι τις 9 Μάρτη, στο Θέατρο ΕΓΝΑΤΙΑ Θεσσαλονίκης και έπειτα ξανά στην Αθήνα, στο θέατρο ΤΖΕΝΗ ΚΑΡΕΖΗ
Δημοσίευση σχολίου